Van Drakensbergen naar Inkwenkwezi

Van Drakensbergen weer terug naar de Oostkust 5 aug 2014

vandaag hebben we alweer een lange reisdag. Vervelend maar anders kun je ook niets zien, denken we maar. We rijden vandaag door het gebied Transkei van de drakensbergen tot aan de Oostkust. Het Transkeigebied is het geboortegebied van Nelson Mandela. We merken dat overigens nergens aan maar de route is tot nu toe, best wel leuk. In dit gebied rijden we door enorme valeien, glooiender dan wat we eerder hebben gezien. Overal staan weer groepen huisjes maar nu staan ze zeker met meer huisjes bij elkaar en de meeste huisjes zijn in de een of andere pastelkleur geschilderd: rose, geel, lichtblauw, lichtgroen etc. Het zijn de bekende 'gratis' huisjes van de regering. Je moet je dan een huisje voorstellen (vierkant) van zo 4x4 m met in het midden aan een gevel een deurtje en een golfplaten dakje erop. Er zijn ook mensen die zoń huisje naar eigen idee wat hebben uitgebouwd. Over het algemeen lijkt dit wat welvarender. Uiteraard zien we ook kleppers van huizen maar ik geloof niet dat die aan de 'standaardbevolking' behoren. Elk huisje heeft er wat grond bij en dat is altijd afgezet met prikkeldraad en stokken. Dat is overigens maar goed ook want op de snelweg hebben we, en we zijn ongeveer op de helft van de route vandaag, inmiddels onze zesde dode hond geteld.....De snelweg overigens moet je je voorstellen als een 2baansweg (heel soms komt er een derde baan bij) waarop 100 gereden mag worden. Het kan zijn dat er eens ineens een koe oversteekt maar dat mag hier de pret niet drukken. Bij koeien wordt gestopt, bij honden blijkbaar niet.
De gronden tussen de 'dorpjes' in zijn uitgestrekt en er loopt veel vee op. Dat varieert van koeien, geiten, schapen, allerlei kleinvee zeg maar. Bij de wat drukkere 'stadjes' is het een bedrijvigheid van jewelste. Volle straten, overal auto's en mensen, veel handel. En uiteraard vrolijke kleuren wat de mensen in dit gedeelte (i.t.t. die in Lesotho) klden zich fleurig. Gezellig straatbeeld dus.
Onze lunch ook nu weer binnengehaald via e supremarkt. Ik vind dat echt minder. Niet te flauw om dat eens een keer te doen maar 'standaard' bij reisdagen vind ik minder.
We stoppen in Quno, geboorteplaats van Mandela. Lopen even het povere Mandelamuseum binnen. Twee exibitionhalls met fotoś en een stukje verhaal wat Mandela vertelt over een aantal zaken. M.n. de verontschuldiging dat hij wél aan het hoofd van een land heeft kunnen staan en niet aan dat van zijn gezin. Alleen dat geeft vreugde, meldt hij. We rijden ook langs het huis van Mandela, zoń 40 meter van de snelweg af. Niet echt spectaculair. Beter in Kaapstad naar het museum met bezoek aan Robbeneiland.
Aan het eind van onze reisdag komen we aan in het Inkwenkwezi Game Reservepark in East London (aan de oostkust) waar we warempel ontvangen worden met een glaasje champagne. Dat beloofd wat (denken we dan nog). Ons wordt uitgelegd dat we buiten het (wild)park, waar we nu zijn, zullen slapen en vanavond op deze plaats weer zullen eten. We vinden alles goed want we zijn moe, willen onze koffers kwijt en willen een drankje doen voor het eten. Enfin, terug de bus in en op naar onze lodge. Onze gids wijst ons eerst de kamers, vervolgens de richting van de receptie en de bar en geeft aan dat we zo meteen daar wifi kunnen regelen en een drankje kunnen doen. Het is dan ong 17.30 en we zullen om 19.00 met de bus teruggaan naar het bovengenoemde park om daar te eten. Dát was nu precies hoe we het wilden: even snel de koffers kwijt en een lekker koud biertje of wijntje. Anja en ik zijn de eerste en begeven ons richting receptie (nadat we al gezien hebben dat alle deuren van de kamers ' gehavend' zijn, alsof ze zijn opgebroken). De receptie blijkt dicht en ook de bar is nergens binnen te komen. Wanneer we om het gebouw heen lopen stopt er een echtpaar in een auto: can we help you. Nou dat kunnen jullie wel...We doen ons verhaal. Jammer dus, spreken de eigenaars, vandaag is het verder gesloten. Morgen beter, en weg zijn ze. Oké hier zitten we dan. We krijgen overigens wel het wachtwoord van wifi. We begrijpen zachtjes aan dat we hier helemaal aleen zitten. Geen anderen dan de groep. Dat verklaart ook een beetje de toestand van alle deuren natuurlijk. Iedereen kan hier gewoon binnen. Dan melden we Bert hoe het zit... Tadaaa!!! Boos, belt de reisleider, neemt niet op etc etc.
Uiteindelijk gaan we, na lang gewacht te hebben met uitgedroogde kelen en niet meer zo helemaal meer in the-south-africa-mood, eten in het park. Daar wordt alles vervolgens wel goed geregeld. Vanaf morgen wordt het anders....Ja.. duh...