Toch nog een 'Sandy Beach'...

11 aug Saaremaa (2e dag)
Vandaag dus onze laatste dag hier op Saaremaa. Een dag die begint met een stralende zon en een blauwe lucht. Daarnaast blijkt Bert de inductiekookplaat de baas en tovert een aantal lekkere gebakken eitjes als ontbijt. We smeren bovendien wat boterhammen voor het geval we tóch een sandy beach tegenkomen en er geen strandtent is (ha, ha).
Als eerste staat Panga Pank op ons reismenu. Panga pank is een klif aan de Noordzijde van het eiland. Hij is zo’n 21 m hoog (boven de grond) en loopt verder, onder water, tot helemaal in Finland toe. Bezienswaardigheden staan hier slecht aangegeven en wanneer we al iets zien van aanwijzingen kunnen we kiezen uit het woord waar we naar op zoek zijn met daarachter steeds verschillende andere woorden, welke we niet kunnen lezen én niet kunnen plaatsen. Het is dus steeds drie keer aanleggen en proberen of je dan het juiste gevonden hebt. Enfin, hoort erbij. Gelukkig gaat het meeste met de auto. We paseren een eeuwenoude brug (ik denk nog uit de tijd waarin ook het kasteel van Kuressaare gebouwd is dus schieten er maar even een platje. Dan na wat zoeken uiteindelijk bij Panga Pank. Wederom een mooi gebied en we slaan een pad in om te zoeken hoe we naar beneden komen. Op foto’s hebben we mensen gezien die onderaan ‘stony beach’ liepen en tegen de klif op keken. Helaas, we kijken wel steeds van bovenaf maar kunnen geen pad naar onderen vinden. Ondertussen moeten we allebei vreselijk plassen. Bert doet dat tegen een boom en ik tegen mijn schoenen. Damn…ik moet dat eens vaker oefenen… Precies na onze (bij mij weer eens mislukte) toiletgang ontmoeten we twee andere mensen. We vragen hen of ze weten waar het pad naar beneden ligt. Dat blijkt er niet te zijn: “you have to do it with a rope”. Ik denk eerst dat ik ze niet goed versta maar dat blijkt niet zo te zijn. Op onze weg verder zien we dan ook op plaatsen sterke haken in de grond geslagen waaraan je je ‘rope’ vast kunt maken zodat je langs de klif af kunt dalen. Wat een malloten zeg. Dát gaan we niet doen.
Enfin beetje verder rondgekuierd en koffie op (althans dat werd er mee bedoeld).
Onze volgende stop zou zijn bij Odaltäsi. Daar kunnen we bronnen vinden met arthesisch water. Gisteren hebben we op TV een filmpje gezien over Estland over allerlei rituelen die hier nog gedaan worden. Het is hier één groot geologisch park, veel grote stenen uit allerlei tijden. Hun rituelen (wat we ervan konden begrijpen) betreffen boomvereringen, offering, vuur maken op bepaalde plaatsen etc etc. Mensen knopen draadjes in bomen en al dat soort activiteiten. Ook op dat filmpje zagen we al deze bronnen dus daar gaan we op af. Overigens werd er vroeger op de klif ook geofferd aan de god van de zee. In eerste instantie mensen en dieren (Huh? Mensen?) en later bier en wodka. Dat laatste klinkt al iets vriendelijker. De wetenschap die we kregen uit het filmpje maakt het landschap wel wat mistieker. Ook In Odaltäsi moeten we drie keer aanleggen voor we de bronnen vinden. We moeten wat verder het bos in en jawel hoor. Daar zie je het water (ijskoud) zo uit de grond opborrelen en wegwateren in een stroompje wat steeds breder wordt. We zien een man zijn auto stoppen en eruit komen. Hij haalt 4 grote drieliter (of meer) lege waterflessen uit zijn auto en komt die vullen juist boven de bron. We maken contact en hij geeft aan dat dit zijn drinkwater is: geen schoner water. Hij wijst ons verderop waar nog een bron zou zijn. Oke, dank je…en weer verder op pad. Daar ntmoeten we een odere dame met een fiets inclusief bepakking. De bepakking bestaat uit lege dozen, tassen e.d. Ze geeft ons aan dat ze op zoek is naar cantherellen (Héérljk. We hebben ze hier al bij diverse gerechten op). Tot nu toe is haar oogst echter mager. Ze laat ons drie of vier paddenstoelen zien. We wensen haar veel succes en zetten onze tocht voort.
Het idee dat we geen enkel zandstrand hebben gevonden blijft ons parten spelen en we besluiten een laatste poging te doen. We rijden terug via een meer waar een zwemplaats ‘groots’ aangegeven staat op het toeristische kaartje van Saaremaa. Zodra we wat auto’s bij elkaar zien staan stoppen we en lopen richting het water wat we vanaf de weg kunnen zien. Tja er is wat zand maar dat is een strookje van 80 cm. Hier is het dus een kwestie van aankomen en onmiddellijk (Plons!) het meer in. Niet echt wat we verstaan onder sandy beach…. Maar, zoals meestal….Ik moet en ik zal! We rijden verder rondom het meer en zien een camping aangegeven. ‘Hierin’, commandeer ik Bert (die uiteraard altijd luistert :) ). We zetten de auto op een parkeerterrein en lopen de ‘camping’ op. Dat moet je je niet voorstellen zoals bij ons. Een heel groot veld waar zo’n 20 driehoekige houten (wat anders?) huisjes op staan. Het vloeroppervlak kan niet groter zijn dan 12 vierkante meter. Ik denk dat je ze kunt huren. We zien wel een soort camperbusje maar verder geen tent te zien. Wel een net toiletgebouwtje (ook van hout) en een loketje waarin je wat drank of snacks kunt kopen (ook van hout) met wat picknicktafels (ook van hout) ÉNNNNNNNN een ‘Sandy beach(je)’. Yes! In elk geval gevonden. Niet goedgekeurd als ‘laten-we-hier-even-bijkomen-beach”.
We drinken er een drankje en vervolgen onze tocht terug naar appartement. Al met al: prima dagje.
Snel nog wat boodschapjes, wijntje ‘thuis’ op terras en straks lekker eten. Vanaf morgen weer verslaggeving vanuit de grote steden… (Toch dus Jos!)
Helemaal bizar hier overigens: Ik zit verslag te typen en op de TV komt de ENECOtour bij het sportprogramma langs: Ik zie de Bredaseweg in Tilburg. WTF!!