.....en de culinaire belevingen

Nadat we de Carminito del Rey gelopen hebben kunnen we doorlopen tot een busstation waar een bus staat die ons terug naar het vertrekpunt brengt. Het duurt ons allemaal te lang want de chauffeur wacht gewoon tot de bus stampvol zit. Ondertussen zijn we wel toe aan wat te drinken en te eten. Hakt er toch best in. Flinke wandeling en op een hoog (Ties-)tempo. Enfin, eenmaal aangekomen bij het vertrekpunt: Retaurant El Kiosko strijken we daar neer. Ik heb al wel wat gelezen op internet en herinner me nog dat het eten er zeker niet hoog stond aangeschreven. We besluiten dus om iets te pakken waar niet teveel mee genoeid kan worden. Ik bestel de avocado's met garnaln en Ties neemt de spare-ribs. Dat moet kunnen, denken wij....
Wanneer mijn gerecht arriveert zie ik twee massa's coctailsaus met daarop een of andere gekonfijte kers. Het ziet er niet uit. Het lijkt erop of de kok een grote pan met coctailsaus heeft, een pollepel neemt en daar de avocado op legt om hem vervolgens in de pan saus te dopen. We hebben nog nooit zoiets gezien en komen niet meer bij ban het lachen. Ik probeer alle saus te ontwijken, eraf te halen, aan de zijkant te leggen maar dat mag niet baten. Mijn mes of vork kan ik vervolgens ook nergens meer kwijt omdat werkelijk alles onder de saus zit. Het is bovendien op geen enkele manier smakelijk. Ties krijgt ondertussen zijn spareribs en kijkt, nog steeds gieberend, zeer triomfantelijk naar mij. Met de spare-ribs is inderdaad niet geknoeid. Tot hij er aan een begint.
Ik zie, vanaf mijn kant, nu de onderkant van de spare-rib en die is helemaal zwart verbrand. We komen niet meer bij. Laten het grootste gedeelte staan en vragen la quenta (rekening) in de hoop dat er gevraagd gaat worden of alles gesmaakt heeft. We hebben ons antwoord klaar: Wé denkte zélf?. Helaas, de ober geeft ons zonder blikken of blozen de rekening en haalt de massa's 'eten' weer weg. We spreken af dat we in de avond alleen eten wat we héél graag willen eten....
Dat laatste komt goed uit want Ted en Bert wilden net iets eten toen wij belden dat we eraan gingen komen. Zij vertrekken dus in het restaurantje war ze naar toe zijn gewandeld om samen met ons aan begin van de avond te eten.
We verheugen ons er allemaal op en kiezen in de avond een restaurant wat niet echt uitnodigend is maar waarvan we gezien hebben, tijdens de nationale feestdag van Andalusië op 28 febr) dat het er BOMvol zat. Dat moet dus oed zijn.
De kaart ziet er prima uit. Voor elk wat wils....Bert neemt coquilles, Ted en Ties een spies met tonijn en ik kabeljauw. Lat maar komen dat eten (inmiddels hebben we uiteraard ook goed honger).
Wanneer we ons drinken al een tijdje op tafel hebben komt de ober. Het spijt hem verschrikkelijk maar de tonijn is op. Ted en Ties moeten dus iets anders gaan kiezen. Ties baalt een beetje want die had het al de hele vakantie op tonijn staan maar vindt vervolgens garnalen in knoflook. ook prima.
We bestellen ons 2e glaasje en de over komt wederom. Nu met een nog schuldiger gezicht. Ook de coquilles blijken er niet meer te zijn. Nét van te voren de laatste verkocht. Hij heeft wel een mooie dorade (vis) bij en vraagt Bert of hij die misschien voor hem klaar kan laten maken. Bert stemt in en de ober vertrekt weer met allerlei instructies voor de kok.
Na een poosje komt meneer de ober wederom aan onze tafel. Hij kijkt mij aan...'Nee, hé?. Allerlei excuses.....ook de kabeljauw is op. Ik dacht dat we braken. Net een film.
'Wat heb je wél? Kleine schelpjes (clams). Nou ja....dan doe die maar!