Ruta de la Pasa

Ontbeten bij een strakblauwe lucht en de zee is rustig. Weinig wind. Heerlijk weer. Toch besluiten we een klein autotochtje te gaan maken: de Ruta de la Pasa (Rozijnenrote) van zo'n 63 km. Die start vlakbij Rincon maar we hebben er toch van half elf tot vanmiddag kwart over vier over gedaan. Veel slingewegen/haarspeldbochten en uiteraard de nodige stops.
We rijden vanaf Rincon naar Comares over de A7000. Een mooi ruig stuks met overweldigende vergezichten. Jammeer dat de weggetjes dusdanig smal zijn dat je niet kunt stoppen om een plaatje te schieren. Vlak vóór Comares nemen we onze eerste stop op een terras bij een 'bar/restaurant' waar we een eind van ons af kunnen kijken. Veel wielrenners (die we onderweg op dit gedeelte ook veel tegenkomen) leggen hier ook aan dus er is wat reuring. Lekker in het zonnetje zitten en genieten van alles wat je ziet. Onder de bewegwijzering zien we hier steeds een aantal brievenbussen. Het s voor de postbodes hier dan ook niet te doen de aparte huizen aan te gaan die her en der over de bergruggen verspreid staan. We toren hier rond tussen het Nationaal park Axarquia en de itlopers van de Montes de Malaga.
Onze route gaat door van Comares-Cutar-El Borge- Almachar- Moclinejo en dan weer naar Rincon.
Over Comares lezen we een en ander In het centrum van het dorp zou met een ssort van voetstappen aangegeven worden hoe je een dorpswandeling kunt maken door Comares. Helaas, geen voetstappen, weinig te doen en zéker geen bezienswaardigheden buiten een aardig pleintje voor het gemeentehuis met sinasappelboompjes, een fonteintje en that's is. Het honingmuseum is dicht. Tijdens onze rote doen we nog wel Almáchar aan. Mijn navigatie brengt me naar het centrum (maar dan bedoeld: middelste plek) van het dorp. In het bein komen we aan een rotonde waar omheen drie of vier terrasjes. De navigatie wijst ons echter verder. Almáchar is een dorp wat hoog tegen een berg ligt aangebouwd. Ik stuur dan ook door (veel te) smalle straatjes naar beneden: links , rechts, links, links en maar hopen dat er geen tegenligger komt. Bert ziet het helemaal niet zitten. 'Wat ik in godsnaam aan het doen ben?'en 'Hoe komen we ooit weer terug naar boven?'. Ik heb op dat moment op beide vragen geen antwoord maar denk wel 'Waar Spanjaarden kunnen rijden kunnen wij dat ook en die zullen toch ook weer een keer omhoog moeten'. Ikzelf zie er het komische wel van in maar mijn bijrijder denkt daar geheel anders over.
Wanneer ik een plek heb waar ik de auto kan stoppen (en nogwel zonder de handrem erop te gooien) krijg ik het goede idee om gewoon ons thuisadres in te vullen op navigatie. En jawel hoor, daar gaan we weer. Al die straatjes weer omhoog tot we weer op het leintje bij de rotonde zijn. Overigens zijn daar ook écht de enigste terrasjes van dit dorp.
Ik ga er aan de garnaaltjes en Bert eet 'Het Iberische geheim'. We wachten en zijn zeer benieuwd wat dat gaat worden. Hebben uiteraard ook al allerlei voorstellingen. Blijkt een mooi stuk varkensvlees te zijn, echt goed en prima gegrild. Lekker maar giga veel.
Biertje gedronken en via de bergen weer terug. Mooi Tripje en zeker gezien het supermooie landschap (amandelbomen, olijfboomgaarden, mango's, citroenen en super veel bergbeplanting die nu bloeit) een aanrader!