Over de kanalen

Over de kanalen ( 6 nov)

Gisterenavond hebben we nog lang in de barstraat gehangen. Omdat het vol is bij guesthouse ( naam: My House guesthouse) waar we gisteren zo lekker hebben gegeten lopen we verder de straat in. We onderhandelen het een en ander met diverse kooplieden en gaan ( maar veel later) weer met een hoop rotzooi naar huis….man man.

Op een leuk terras besluiten we een mojito te nemen ( coctail). Iedereen heeft er al een en het duurt en duurt. Ted heeft nog steeds niets. Vergeten misschien denken we. De ober wordt geroepen om te vragen of ze er niet een vergeten zijn. Nee hoor, geeft hij aan. De glazen zijn op…… Crazy Thailand. Dan wacht je dus tot iemand anders zijn drinken op heeft, dat glas is opgehaald en schoongemaakt en dan ben jij aan de beurt. Mafkezen hier.

Ties ontdekt in het midden van alle drukte een bekende Nederlander: Kees van der Spek van het programma “Opgelicht”. Op zich wel passend als we nagaan hoeveel we ( toch weer) betaald hebben voor allerlei rare rotzooi. Hij vraagt om een fotootje en voilá. Samen op de foto.

Vanochtend ontbijten we in een vrij grote tent. Er loopt aan bediening wel 7 man rond maar niemand weet wat hij/zij eigenlijk moet doen. Het duurt dan ook superlang voor we eindelijk iets hebben. Ondertussen hebben we gelukkig genoeg te kijken en te lachen. Een ober struikelt tot 3 x over verschillende stoelpoten, een juffrouw van de bediening is zo slechtziend dat ze met steeds een blad vol en met dichtgeknepen ogen eerst zich moet buigen over het tafelnummertje, om vervolgens te “ zien” dat dit niet het juiste is. Verder maar weer naar het volgende tafeltje. Het is niet te geloven wat hier allemaal gebeurt.

De dame die ons komt bedienen heeft een stukje toiletpapier bij zich. Daar probeert ze alles op te schrijven wat we bestellen. Ook dat gaat fout. Is niet meer leesbaar, vergeet dingen op te schrijven etc. Enfin, komisch begin van de dag weer. En raar maar in Nederland zou ik al helemaal uit mijn plaat zijn gegaan en hier laat ik het maar gewoon over me heen komen.

Vandaag hebben 2 dingen op ons programma. We laten ons met taxi naar opstapplaats voor boten brengen die over de kanalen hier in Bangkok gaan. Ze noemen het hier ook wel “ Het Venetië van het oosten” . Hele gebieden van de stad waarin de diverse blokken van huizen omringd worden door kleine kanaaltjes. Over deze kanalen varen constant kleine bootjes van de ene halte naar de andere. Leuke ervaring om te doen. Je moet immers alles een keer meemaken. Met de kanaalboot gaan we naar het Jim Thompson museum. Deze man was een Amerikaan die hier m.n. de zijde-industrie heeft groot gemaakt. Blijkbaar stikte hij van het geld. Hij kocht op diverse plaatsen in Thailand authentieke teakhouten huisjes op, liet die uit elkaar halen en vervoeren naar Bangkok, waar hij ze ( op een kavel wat hij al had opgekocht in Bangkok) weer opnieuw liet opbouwen. Supermooi om te zien.

Uiteraard ook expositie van allerlei hele oude beelden, porselein etc. Daarnaast een tentoonstelling over de man zelf en over alles wat met die zijde-industrie te maken had. Jammer voor de man maar hij schijnt in 1967 te zijn gaan wandelen in Maleisië en niemand heeft hem ooit teruggezien of weet wat er met hem gebeurd is. Vervolgens heeft een neef alles aan een foundation gegeven waardoor behoud van alles kon en nu iedereen ervan kan profiteren.

Er zijn allerlei regels, waar je wel mag komen en waar niet, dat rugzakken en tassen in een lockerkastje MOETEN en als je in het hoofdhuis wilt kijken MOET dat met een gids. Bovendien moeten we lang wachten ( ik denk zeker een uur) vóór we met de gids mee kunnen. Enfin, we nemen één lockerkastje, proppen daar onze drie rugzakken in . De dametjes bij de receptie proberen ons alsmaar uit te leggen dat elke tas in een ander kastje moet maar we doen het maar op onze eigen manier. Tijdens het wachten nemen we een kijkje in de tuin rondom het huis. Echt heel mooi. Ook even in de winkel van Jim Thomson kijken. Supermooie zijden producten. Ties koopt er, na lang dubben, toch een shirt. Echt héél mooi. Hij komt voldaan naar buiten met shirt in een stily groen tasje met daarop in gouden letters ‘Jim Thompson’ en aan de andere kant een mooie zijdeprint. Wanneer hij, voordat de tour begint, het tasje ook even in ons lockerkastje wil stoppen ontstaat er grote paniek bij de receptie. Ties wil zijn tasje gewoon verkreukelen en erbij proppen. De meiden die bij de receptie staan gaan zowat dood. Dat tasje mag helemaal niet verkreukeld worden. Man, man, hoe komt ie erbij. Het tasje wordt in een open kastje, ver weg van de balie, gestald zodat niemand eraan kan komen. Ze plakken er een nummertje op en Ties krijgt ook een nummertje. Dan kan ie straks ophalen en is zijn tasje nog helemaal mooi……..

Op de retourweg doen we ‘ de grootste en goedkoopste kledingmarkt van Bangkok’ aan :Pratunam. Is overigens ook een halte van de kanaalboten. Je moet je voorstellen dat je in een enorme hal komt met allemaal kleine, open garages. In elke garage verkoopt met kleding. En drúk…..Nee, hier willen we al snel weg. Te druk te druk. Taxi naar huis, drankje en lekker eten.

Vroeg naar bed want morgen reizen.