Gewoon een dagje ‘rondom huis’.

Een gewoon dagje in Jomtien zelf. We moeten een beetje bijkomen van de onrustige nacht die we beide hebben gehad. Gelukkig wel voor een goed doel, zeg maar. De Thaien zelf hebben weekend en dat vieren ze dan ook. Daar waar het strand normaal stil en rustig is verzamelen zich op zaterdagavond verschillende families die weekend hebben. Vuurtje erbij, muziek erbij en uiteraard heel veel lekkere Thaise hapjes. We zitten recht tegenover hetstrand dus maken we het allemaal mee. Ook het geluid. Alles beter dan een quasi-Elvis die, hieronder, drie keer oer week probeert Elvis na te doen. Alle gekheid op een stokje, niet gied kunnen slapen door hele nacht muziek. Drie uur afgelopen maar rond zessen wederom muziek vanaf het strand omdat alle strandzones weer worden opgebouwd met ligstoelenen parasols. Dat ,oet hier elke dag zo: 17.00 hele strand opruimen, vanaf zes uur ochtend alles weer opbouwen. En uiteraard wil men daar een muziekje bij. Ik snap dat en gun ze het van harte. Harde werkers. En voor een beetje.

We ontbijten en drinken vervolgens koffie op ons balkon. Daar zie ik het meest winstgevende restaurant aller tijden. Zó mooi. Een brommer/ scooter is voorZien van een stellage. Alles bij elkaar is het 4 vierkante meters. Ik zie ze hun ‘ restaurant’ recht tegenover ons, aan het strand parkeren. Er wordt gewerkt met twee kookpunten ( waarvan een met soort oven/ warmhoudkast. Die zitten links en in het midden. Aan de rechterzijde is plaats om de mise-en-place te doen. Enfin, het spul begint te draaien en van alle kanten begint zich, aan de voorzijde, al een lange rij te vormen met mensendie iets te eten willen. Iedereen neemt zijn/ haar plaats in en kokkerellen maar. Er loppt een wat dikkere man wat heen en weer. Hoort wel bij ‘the crew’ maar ik begrijp zijn taak niet helemaal. Tot het me duidelijk wordt dat er nu ook bestellingen komen vanaf de ligstoelen op het strand. En ja hoor, daar zie ik de bediening gaan. Op en neer lopend van en naar het strand. De beweging heeft hij ook het meest nodig dus ik vind het een goede keus.

hoe mooi om te zien en wat ondernemend. Met minimale meters en minimaal personeel écht wel wat centen bij elkaar vergaren. Super. Ik geniet er, bij het schrijven van dit verslag, nog van.

enfin, na onze koffie op naar het strand. Er zijnalleen stoelen in het midden vrij. Daar is het donker ( je zit hier overal ondr de parasollen die ahw tegen elkaar aan gestapeld zijn. Na een uurtje komt de uitbaatster van het strandgedoe zich verontschuldigen…omdat we gisterren niet geweest zijn heeft ze ‘ons plekje’ ( dicht tegen de zee en we waren er maar één keer geweest) niet vrij kunnen houden. Lief hè. Ze regelt meteen wanner het kan twee ligstoelen tegen de zee aan.

Bert heeft eensoort afspraak gemaakt met een helemoude masseuze, nagelstyliste/whatever. We hebben haar de eerste dag ontmoet en ze loopt, net als alle andere dames die lichaamsverzorging aanbieden op het strand, ook in een mooi roze uniformpje met daarop nummer 67. Omdat we in het begin helemaal geen zin hadden in dit soort toestanden zeggen we haar dat we haar nummer (67) in gedachte zullen houden. Als we ze, waar dan ook, tegenkomen zegt ze: remember me, number 67! Tja en vandaag wil Bert toch zijn nagels aan handen geknipt hebben. Dus moet nummer 67 op komen draven. Ze doet een beetje van alles op het strand ( bedjes schoonvegen zodat het zand weg is, drankjes naar de mensen brengen etc) maar je kunt zien dat haar leeftijd haar meer dan larte speelt. Ze is dan ook zeer vereerd dat ze bij meneer Bert is geroepen voor een volledige manicurebehandeling ( á 5 euro, veel te duur maar enfin. De goede daad voor vandaag). Ze laat eerst weten dat ze pas over tien minuten beschikbaar is. Slim want de spanning om je nagels te laten doen door nr 067 wordt allengs groter. Als ze arriveert met bij zich een klein stoeltje ( het vrouwke is helemaal krom) begint ze met een superclean mondkapje op te zetten. Het lijkt bijna of we in een academisch ziekenhuis zijn. Vervolgens wordt er in haar tasje naar haar bril gezocht. Ik doe het bijna in mijn broek. Als dat maar goed gaat….Bert laat het zich allemaal overkomen. Wanneer we de nageltjes zien van nr 067 zelf kijken we elkaar aan en schieten in een, voor vreemden niet te traceren, slappe lach. Hoe mooi. Hij maakte haar dag vandaag en zijn nagels zijn korter. Dat dan ook weer wel!

na het strand, ( ik heerlijk gezwommen bij temp van bijna 30 graden, pakken we wat drankjes in soi (=straat)7. Een ‘barstraatje maar zo eind van de middag veel te zien. Ook hier weer de verkoopstalletjes die af en aan rijden. Superverse kruiden en die meiden weten er, voor eigen gebruik, de verste en lekkerste uit te halen. Ze lijken te overleggen wat ze na werk gaan maken ( of laten maken) en wijzen elkaar op welk kruid er wel/ niet of een beetje bij moet. We genieten.

Terwijl ik verslag schrijf, Bert even op bed. Dat rusten moet ook gebeuren want indrukken zijn, ook na 6e keer groot. Zo meteen douchen en dan weer bedenken waar te gaan eten. Wat een keven. En…..alles is hier zó lekker….. Mooi Jomtien!